De stiltecoupé

De Stiltecoupé van Zinexprez

Gisteren was ik voor het eerst in de stiltecoupé van Zinexprez om te schrijven. Letterlijk om te schrijven en niet anders. De stiltecoupé is een plek waar je komt om te schrijven, drie uren aan een stuk, waarna je nog een uur de tijd hebt om met Corrie Gramser van Zinexprez je werk door te spreken, voor te lezen of wat je maar wilt. Je kunt het laatste uur ook gebruiken om nog langer door te schrijven.

Ik klom links de trap op bij het oude schoolcomplex en tikte op de ruit waarna Corrie me binnen liet. Ik kende de plek al omdat ik eerder een workshop bij Zinexprez heb gevolgd. In de stiltecoupé staan drie tafels waaraan geschreven kan worden, omdat ik deze ochtend de enige was kon ik vrij kiezen en koos de tafel aan het raam. Corrie maakte koffie voor me die ze neerzette zodat ik zelf kon pakken wanneer ik daar zin in had. Zelf ging ze in de aangrenzende kantoorruimte zitten. 

En toen was het stil.

Ik ging zitten en stalde de schrijfboekjes en papieren die ik had meegenomen uit en er was geen ontkomen meer aan. Geen afleiding, alleen mijn pennen en het lege papier. Mijn woorden slikte ik in, het moest immers stil zijn.

Wat onwennig begon ik. Ik had een idee waarover ik wilde schrijven want ik had al een paar dagen uitgekeken naar deze ochtend. Ik begon. Ik wilde een verhaal schrijven en liep al snel tegen een aantal obstakels aan.

Voor welke doelgroep wilde ik schrijven? Kinderen aan het einde van de basisschool, besloot ik. Wat was de achtergrond van mijn hoofdpersoon? Oeps, daar had ik niet over nagedacht. Ik besloot dat hij in een Europees dorpje woonde. De wereld zou grotendeels fictief zijn maar op de bestaande wereld lijken. In welke tijd speelde het verhaal? Nou vooruit, in onze moderne tijd zou het worden.

En toen begon het schrijven en ik merkte hoe lastig het is om te zeggen wat je wilt vertellen. Ik besloot eerst maar ‘wild te schrijven’ en later bij te schaven.

Ik schreef en ik schreef en ik schreef en er ontstond langzaam een verhaal, nou ja, een begin van een verhaal. Ergens halverwege de ochtend gebeurde er iets met me.

Opeens zakte ik door een barrière heen en begon in plaats van over ‘hij’ vanuit ‘ik’ te schrijven en de woorden vloeiden uit mijn pen, ik verzon niet meer een verhaal maar er ontstond een verhaal. Het was heel anders dan ik van tevoren had bedacht. Doelgroep, plaats en tijd waren niet belangrijk. Ik schreef en schreef en schreef, tot aan het belletje van Corrie dat aangaf dat het laatste uur inging. Ik schreef nog even door en koos er toen voor om met Corrie het geschrevene te bespreken. Het was fijn om met haar de tekst te bespreken en daarna stond ik op straat.

Ik moest even overschakelen, ik had heel diep in het schijven gezeten en had nog wel de hele dag door willen gaan. Er waren andere afspraken die op me wachtten.

Het was een bijzondere ochtend. Wat een fijne plek deze stiltecoupé. Thuis word je door van alles en nog wat afgeleid, maar hier was het stil, in alle opzichten. Ik weet niet hoe het is wanneer er meerderen zitten te schrijven want iedereen moet zich goed aan de afspraak van stilte houden natuurlijk. Het is dan fijn dat Corrie er is die zo’n ochtend begeleidt en de stilte in de gaten houdt en waarborgt.

Ik kan niet wachten tot mijn volgende ochtend in de stiltecoupé. Ik kan het iedereen die schrijft aanraden, al hoop ik wel dat het ‘stil’ blijft. Zinexprez is voor mij een heerlijk bedrijfje met mooie inspirerende workshops onder de bezielde leiding van Corrie Gramser. Iedere keer weer een feestje.